Verhaal deel 3 roadtrip

Dinsdag 9 mei verlieten we Sedona en gingen we opweg naar de Grand Canyon. Drie dagen eerder waren we Flagstaff gepasseerd opweg naar Sedona, op dat moment was het 30 graden celcius in Flagstaff en zagen we een warme omgeving met prachtige groene bossen. Nu op dezelfde plek is het -2 graden celcius en is er ongeveer 15 centimeter sneeuw in 1 nacht gevallen. Een bizare wending en een mega tempratuur drop, wat helemaal in het nieuws kwam. Wij konden het niet laten om een omweg te nemen en te spelen in de sneeuw op de berg. Ik heb Johan bekogeld met een sneeuwbal, hihi! Echt gaaf die verse poedersneeuw. Alleen deze kou hadden we nog niet eerder gehad tijdens onze vakantie. Bij de Grand Canyon aangekomen zijn we die middag even snel Grand Canyon nationale park in gegaan voor wat uitkijkpunten waaronder Matherpoint. Helaas was het weer zo slecht dat we niet veel konden zien door de lage bewolking.

Woensdag 10 mei hadden we een helicopter vlucht boven de Grand Canyon geboekt. We hadden al een slecht voorgevoel vanwege het weer van de dag ervoor en de weersvoorspellingen. Toen we aankwam bij het vliegveld werd ons medegedeeld dat alle vluchten waren uitgesteld vanwege het weer. Al snel werd duidelijk dat er die dag helemaal niet meer gevlogen zou worden. Een grote domper, we hadden hier echt naar uitgekeken. Gelukkig waren de wolken wel verdwenen uit de Canyon zelf en hadden we redelijk goed zicht bij de diverse uitzichtspunten. We hebben Mather viewpoint, Duck Rock View, Grand Viewpoint en Dessert Viewpoint gezien. Bij Dessert viewpoint was er een wachttoren waar je in kon, om een hoger uitzicht over de Grand Canyon te hebben. Er stond een gedenksteen bij het uitkijkpunt ter herindering aan 2 vliegtuig rampen die er hebben plaats gevonden, dat besef was wel even appart. Daarna reden we verder en maakte we een stop voor een wandeling naar de Horseshoe Bend vlakbij Page. De Horseshoe Bend is gigantische bocht en gevormd in miljoenen jaren door uitslijting van oude lagen zandsteen. Rondom en binnenin de bocht bevinden zich rotswanden die meer dan 300 meter boven de rivier uitsteken. Vanaf Horseshoe Bend Overlook, gelegen op de rand van de rotswand, heb je een spektaculaire uitzicht op de Colorado river. De combinatie van het blauwgroene water, de lichtbruine rotswanden en de groene bomen langs de rivier was schitterend. Aan het einde van de dag kwamen we aan in Page.

Donderdag 11 mei hebben we de Upper Antelope Canyon in Page bezocht. Deze slot canyon ligt in een droog gebied en is gevormd door een incidentele heftige overstromingen (flash floods). Tijdens dit natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan. De ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Dat verandert direct nadat je naar binnen loopt, je bevindt je dan in een magische wereld tussen glooiende zandstenen wanden, die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht wat door gaten in het plafond binnen komt. Je kan hier echt gave foto’s maken. Na de Tour door Antelope Canyon gingen we picknicken bij Lake Powell. Veel mensen houden hier vakantie met bootjes. We verlieten Page en vervolgde onze weg naar Zion National Park, onderweg hebben we de Scenic Drive gereden en hier en daar wat foto’s gemaakt.

Vrijdag 12 mei hebben we in Zion National Park een paar prachtige wandelingen gemaakt. Zo hebben de Lower Emerald pools gezien, de grotto trail en de weeping rock trail gelopen. Zion National park is een prachtig park in het zuidwesten van de staat Utah. Jaarlijks komen hier ongeveer 3 miljoen bezoekers, het is daarmee het drukst bezochte park van Utah. Nadat we Zion hadden gezien reden we naar Bryce. We hadden nog wat tijd over bij aankomst in Bryce en besloten een ATV Racer te huren. We reden met een gids naar de noordkant van Bryce Canyon, waar we een mooi uitzicht haddden. Hij vertelde over het ontstaan van Bryce Canyon en hoe deze omging blijft veranderen door erosie. De rode rotsen slijten sneller dan de andere rotsen en worden langzaam gruis. Daarna kwamen we een groep Antilope tegen. De gids vertelde over hoe je een vrouwtje en een mannetje van elkaar kan onderscheiden, een mannetje heeft namelijk zwarte vegen op zijn gezicht. De gids verteld dat een pas geboren Antilope al een snelheid van 20 miles per uur kan halen en wanneer ze volwassen zijn wel 60 miles per uur (96 km/h). Daarna reden we door een open Ranch waar allemaal stieren liepen die worden gebruikt voor de Rodeo. De gids vertelde dat we niet bang hoefde te zijn want deze stieren zijn echt watjes op dit moment. Echter wanneer er een Rodeo wordt gehouden en er een cowboy plaatsneemt op de rug van het dier dan zijn deze stieren wel wild en gevaarlijk. Bijna aan het einde mochten we nog even spelen met de racer in het gebied en kon Johan even laten zien hoe stoer hij op z’n ding is. De gids kon wel lachen om Johan zijn jonge en speelse geest en zei dat hij dit in zijn leven moet vasthouden.

Zaterdag 13 mei zijn we Bryce Canyon National Park zelf ingegaan. Bryce Canyon is niet groot en rustiger in vergelijking met Zion. Bryce Canyon bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. Bryce Canyon is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties. Bijzonder hoe door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien de kalk- en zandsteenformaties langzaam worden geërodeerd en op die manier de zogenaamde Hoodoos (rotspartijen) ontstaan. Een ander naam voor Bryce Canyon is “The Hoodoo”. We hebben alle uitzichtpunten in het park kunnen zien. Aan het einde van de middag zijn we doorgereden naar Capital Reef.

Zondag 14 mei zijn we naar de Goosnecks in Capital Reef gegaan, dit is een korte trail vanwaar je een mooi uitzicht hebt over een Canyon en je ziet hoe het water in de Canyon bochten slijt. Daarna reden we door naar Fruita Historic District wat aan de Fremont Rivier ligt. Bij Fruita rij je van een dor gebied ineens in een groene omgevingen met fruitbomen in. Het Gifford House is een museum met expositie over het leven van boeren in het begin van de 20e eeuw. In het winkeltje zijn taartjes en andere producten te koop die zijn gemaakt van het fruit uit de fruitbomen. Nadat we het Fruita District uitreden werd het meteen weer dor en reden we verder naar de Hickmanbridge trail.

De Hickmanbridge trail was een pittige klim doordat het pad stijl omhoog bleef lopen. Het uitzicht tijdens de wandeling was wel mooi doordat je steeds hoger kwam. Het pad leide naar de Hickman Bridge, een natuurlijke stenen brug met een overspanning van ruim 40 meter en een hoogte van bijna 40 meter. Je loopt onder de brug door, en komt uit bij een plek vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de Fremont River Valley. Die middag hebben we nog op een aantal plekken in Capital Reef gelopen en foto’s gemaakt voordat we naar Moab reden.

Maandag 15 mei gingen we in Moab de Courthouseloop mountainbiken. We werden eerst weggebracht met de auto naar de startplaats van de trail en daar kregen we onze fietsen. De trail bestond vooral uit singletracks en daarnaast wat normale tracks. Johan was helemaal happy en ik moest het eerst nog maar even zien aangezien het niet bepaald plat is zoals in Nederland en ik weinig skills heb op het gebied van mountainbiken. Ik was tijdens de rit best verrast over mijn eigen techniek want de tracks waren best technisch. Van Johan mocht ik trots zijn op mezelf omdat ik goed over het parcours croste met de rotsen, randjes en het upp en downhill rijden (ik ben maar één keer gevallen). Door het mountainbiken verkende we de omgeving en hadden we een mooi uitzicht op het Courthouse van Arches National Park. Na het mountainbiken gingen we ’s middags Arches National Park in. Best gek als je beseft dat Arches is ontstaan door het wegslijten van een aardlaag, wat wel 300 miljoen jaar geduurd heeft maar toch. Tijdens een wandeling en rit door Arches zie je bijzondere rotsformaties zoals bogen (Arches), Windows in rotsen en lange maar heel dun uitgesleten rotsmuren. Door deze rotsmuren besef je dat er echt een grote laag is weggevaagd in de afgelopen 300 miljoen jaar.

Dinsdag 16 mei gingen we raften op de Colorado River. Johan was bij de start super enthousiast en ik had al mijn hele vakantie grote bedenkingen over deze activiteit. Ondanks mijn angst ben ik het toch aangaan en vond het raften super tof en het viel allemaal wel mee hoe eng het is. Vanaf het water had je een mooi uitzicht op de rotsformaties langs de Colorado River. Wanneer het water niet zo bumpy en ruig was vertelde de gids over de omgeving. De volgende keer durf ik het en zal ik het raften zeker niet overslaan.

Het bevalt ons nog steeds in Amerika en we voeren leuke gesprekjes met lokale mensen en andere vakantiegangers die vanuit de hele wereld komen. Leuk om te vermelden is dat Amerikanen ons vaak complimenteren over onze engelse taal, leuk om te horen dat ze het kunnen waarderen. Leuk dat je ons nog steeds volgt en tot de volgende keer!

Verhaal deel 2 roadtrip

Op maandag 1 mei verlieten we Lake Tahoe via de Carson Pass (2.637 meter hoog) opweg naar Yosemite. De Carson Pass bestond uit dikke sneeuwmuren waar wij tussendoor reden, zo gaaf maar wel kans op Lawines! Onderweg kwamen we langs het Caples Lake, het meer was nog dichtgevroren en bedekt met sneeuw, fantastich om deze winterse taferelen te zien. Langzaam reden we richting een steeds groener wordende omgevingen. We lieten de temperatuur van 2 graden s’nachts achter en ruilde deze in voor een tempratuur van 31 graden in Yosemite Valley. ‘S avonds hebben we een Wasbeer bij de wasmachines gespot en hebben we hem met een beetje moeite op de camera kunnen vastleggen.

Dinsdag 2 mei zijn we door Yosemite National Park gereden. Yosemite National Park is een door gletsjers ontstaan dal met granieten rotswanden en heeft een oppervlakte van meer dan 3.000 km². Wij hebben helaas alleen wat hoogtepunten zoals de prachtige natuur, watervallen, de Half Dome en El Capitan kunnen zien. El Capitan werd zelfs beklommen door mensen, die er voor ons uitzagen als mieren. Door de harde dooi was er op sommige plaatsen sprake van flood. Tunnelview was voor ons wel een heel mooi punt van Yosemite, vanaf dit uitkijkpunt heb je een uitzicht over de vallei, komen de rotsen van onder andere El Capitan, Half Dome en op rechts de Bridalveilwaterval bij elkaar.

We vervolgde onze reis naar Kings Canyon National Park welke grenst aan Sequoia National Park, het park dankt zijn naam aan de Sequoia's (mammoetbomen) die er groeien. In Kings Canyon hebben we onze eerste Sequoia’s gezien langs de General Grant Tree Trail. Die bomen zijn echt groot en onmogelijk om goed te vangen in 1 foto. Ons hotel lag midden in het Sequoia National Park, dat was wel een bijzondere en rustige plek om te slapen.

Woensdag 3 mei hadden we helaas nog maar weinig tijd voor Sequoia en konden we alleen een wandeling maken naar de General Sherman Tree, de grootste Mammoetboom van de wereld, voordat we verder moesten rijden naar Death Valley. Als afscheid hebben we nog even een sequoia geknuffeld. De rit van Sequoia naar Death Valley was voor ons de langste rit met 8 uur reistijd. Dit hadden we achteraf gezien toch iets anders moeten plannen. Toen we vlakbij Death Valley waren reden we door Redrock Canyon, wat een prachtige en onverwachte kleuren heeft deze omgeving.

Death Valley National Park is een woestijngebied met zoutvlakten, rotsformaties, canyons, zandduinen en bergen. Death Valley National Park is de heetste plek op het westelijk halfrond en de droogste plek van Noord-Amerika. Waar het in Sequoia snachts nog onder nul was stonden we nu in de heette woestijn van Death Valley met 42 graden. Bij het Father Crowley Vistapoint lazen we op het bord dat er in dit gebied wordt geoefend door de American Air Force en je niet gek op moet kijken als er 1 over de woenstijn vliegt. Ineens doken er 2 straaljagers de canyon in, best indrukwekkend om te zien. Het is best pittig om een wandeling te maken in de heette woestijn, je wordt gewaarschuwd dat je goed moet drinken en je niet te laten overvallen door de hitte. We gingen een wandeling maken in Mosaic Canyon, dit ligt vlakbij Stovepipe Wells Village. Het mooie aan deze wandeling is dat het pad van de Canyon soms behoorlijk smal wordt en dat je moet klimmen over prachtige rotsen, die helemaal glad zijn geworden door wind en zand in de jaren. De naam Moasic Canyon wordt tijdens de wandeling in de canyon snel duidelijk. De wanden van de rotsen zijn namelijk gevuld met allerlei stenen in verschillende kleuren wat lijkt op een mosaic. Je kijkt je ogen uit in Death Valley doordat ieder punt weer zo anders is. Wat ons betreft is Death Valley een bizare en prachtige woestijn.

Donderdag 4 mei hadden we nog een aantal punten die we graag wilden bezoeken in Death Valley voordat we naar Las Vegas zouden doorrijden. We bezochten Devil's Golf Course dit is een vlakte in Death Valley bedekt met een dikke laag haliet ookwel steenzout genoemd. Death Valley bevindt zich op het laagste punt van de Verenigde Staten, waarvan Badwater Basin (een opgedroogd zoutmeer) 86 meter onder de zeespiegel ligt. Om 11 uur hielden we 2 minuten stilte omdat het in Nederland dan 8 uur s’avonds was en herdachten we de doden die zijn gevallen bij militaire conflicten. Daarna reden we door naar Artist Drive, dit vond ik het gaafste stuk rijden van Death Valley. Je rijdt een 14 kilometer lange weg langs prachtige rotsformaties, waar mineralen zorgen voor een kleurenpalet op de rotsen. Ik vond zo’n kleurrijk landschap toch wel bijzonder in de dorre woenstijn. Het volgende punt op de route was Zabriskie Point een bekend uitkijkpunt en één van de heetste plekken op aarde en wordt gekenmerkt door een pastelkleurige golvende duinlandschap, waar zo goed als niets leeft. Als laatste gingen we in Death Valley naar Dante’s View, dit ligt 1669 meter boven de zeespiegel terwijl het vlakbijgelegen Badwater 86 meter onder de zeespiegel ligt. Vanaf dit meest hooggelegen punt heb je een goed uitzicht op Badwater Basin en de omgeving. Aan het einde van de middag kwamen we aan in Las Vegas.

Vrijdag 5 mei hebben we voor het eerst kunnen uitslapen, dat was wel even fijn. S’middags gingen we Las Vegas verkennen en hebben we de strip gelopen. In onze ogen is Las Vegas een absurde kermisstad, met overal lichtjes, grote neon borden, helicopters die in polonaise achter elkaar aangingen. Las Vegas is bij het publiek vooral bekend vanwege zijn extravagante hotels en casino's. We hebben onze ogen uitgekeken, net wanneer we dachten het kan niet gekker, was het volgende hotel nog net even meer over de top. Hotels met haaien, gondels zoals in venetie, hotel in de vorm van een piramide, New York nagebouwd, Rome en fontijnen, Parijs met de ijfeltoren en heel veel gokmachines. Ik moest eigenlijk alleen maar keihard lachen omdat het zo overdreven is.

Zaterdag 6 mei vertrokken we vanuit Las Vegas naar Sedona. Onderweg hebben we een korte stop gemaakt bij de Hooverdam, deze stuwdam is vooral bekend omdat het in 1930 is gebouwd. Voordat de dam werd aangelegd had het Colorado River-bassin regelmatig te kampen met overstromingen ten gevolge van smeltende sneeuw uit de Rocky Mountains. Via Route 66 reden we naar Sedona. Route 66 is een begrip en met een kleine omweg konden wij van Kingman naar Seligman de historic Route 66 rijden. Je rijdt langs half verlaten dorpjes, komt onderweg karakteristieke diners, saloons en motels tegen. Het grappige was dat er tijdens het rijden heel veel oude auto’s en sportwagen ons tegemoet kwamen, dat maakte het uniek. Verder is de Route 66 niet echt bijzonder. Onderweg heb ik keihard gelachen doordat Johan helemaal blij werd toen hij een tumbleweed over de weg zag rollen. Hij vond het leuk om de tumbleweed te zien, het deed johan denken aan westernfilms en een Arcade racespelletje van vroeger. We gingen van de dorre zandbak van Las Vegas naar een prachtige omgeving met bossen en rode rotsformaties van Sedona.

Zondag 7 mei hebben we een wandeling gemaakt langs Bellrock, the chapel of the holly cross en hadden we een prachtig uitzicht op Cathedral rock. ‘S avonds hebben we bij zonsondergang paard gereden door het prachtige natuurlandschap van Sedona. We gingen hoog op de rotsen met de paarden. De ruige ondergrond en een geweldig uitzicht met mooie kleuren door de zonsondergang maakte dit wel tot een bijzondere activiteit. Ik vond dit fantastisch als paarden liefhebber en was blij dat Johan met mij mee wilde. Hopelijk hebben we in Texas nog tijd om een tocht te paard te maken.

Sedona was aanvankelijk niet meer dan een boerendorp. Vanaf de jaren 50 en '60 van de vorige eeuw vestigden zich er steeds meer kunstenaars. In de jaren 80 werd Sedona een belangrijk centrum voor new-age-aanhangers en mensen die in spiritualiteit geïnteresseerd zijn. Dit is goed te zien in het straatbeeld van Sedona met allerlei praktijkjes en winkels met spirituele dingetjes.

Maandag 8 mei hadden we een Jeep tour over de oude route van Sedona naar Flagstaff. We werden gewaarschuwd dat het een zeer hobbelige tocht over overharde wegen was maar wel met een prachtig uitzicht. Tijdens het rijden werd je goed gelanceerd uit je stoel. Tijdens de route vertelde de gids over de geschiedens van de omgeving en hoe Sedona is ontstaan. Ze maakte af en toe een stop om wat te vertellen over de rotsformatie die je zag en je kon even een foto maken. We hebben onder andere Lucy Rock, Snoopy Rock, Submarine Rock, Bat Rock, Thunder Rock en Arc van Noach Rock gezien. Met een beetje fantasie kon je daadwerkelijk de vormen zien in de rotsformatie. Ik vond het leuk hoe de gids vertelde dat Indianen zich vroeger goed konden voorzien met alles uit de natuur. Onderweg zagen we een aantal grote Agave in bloei en andere bomen en struiken die we in Nederland niet kennen. Het bijzondere aan de Agave is dat hij zo’n 35 jaar oud wordt en dan een grote steel uit de plant laat groeien met bloemen en zodra deze zijn zaden loslaat en uitgebloeidt is dan gaat de Agave dood. De gids bleek daarnaast zookeeper te zijn en kon ons vertellen over de wildlife van deze omgeving en had vooral interesse in slangen met name ratelslangen.

Gezellig dat je ons blog weer hebt gelezen en binnenkort volgen weer nieuwe amerikaanse avonturen!

Verhaal deel 1 roadtrip

Donderdag 27 april vlogen Johan en ik 10 uur s’morgens van Amsterdam naar San Francisco voor een vlucht van 11 uur. De vlucht was voor mij een onderdeel waar ik het meeste tegenop zag. Dit omdat ik sinds mijn auto ongeluk in 2011 na een half uur liever ga lopen of liggen. Na 2 uur vliegen was ik het aardig zat, tja dat is niet bepaald een goede timing.

In San Francisco aangekomen zijn we naar het hotel gegaan, de lokale tijd was 16 uur maar in Nederland 1 uur snachts. We waren die dag al sinds 5 uur smorgens wakker en besloten om even op te frissen en een dutje van een uur te doen, zodat we daarna wat konden eten. Echter hebben we de wekker genegeerd en 13 uur lang geslapen. Dat is ook een manier om een jetlag te overwinnen. Het is namelijk 9 uur tijd verschil met Nederland.

De volgende ochtend vrijdag 28 april waren we fris en hadden zin om San Francisco te verkennen. We zijn als eerste naar het eiland Alcatraz geweest om een bezoek te brengen aan “the Rock”. Van daaruit heb je een prachtig uitzicht over de skyline van San Francisco en konden we de Golden Gate Bridge voor het eerst goed zien.

Tijdens de audio rondleiding kregen we te horen hoe de bewaking en hun gezinnen op het eiland leefde naast de grote zwaarbewaakte gevangenis. Indrukwekkend om te zien hoe het was om als gevangene te leven op een cel van 2 bij 3 meter. Je sliep zo ongeveer met je hoofd of voeten in de plee. Daarnaast werd er verteld over het luchten van de gevangene. Als je niet gehoorzaamde, dan werd je 2 weken in een pikdonker en natte isoleercel gestopt. Er zijn over de jaren ongeveer 14 ontspanningspogingen geweest geweest waarvan er geen enkele geslaagd is. Echter zijn er wel drie 3 mannen via de luchtkanalen uit de gevangenis gekomen, of ze het vasteland levend bereikt hebben is onbekend en zeer onwaarschijnlijk.

De beplanting op het eiland is heel bijzonder, er zijn veel exclusieve dingen. De dieren en natuur zijn beschermd. De gevangenis is 1963 dicht gegaan vanwege de te hoge onderhoudskosten en omdat men vond dat gevangenen meer opgevoed moesten worden dan gestraft.

Nadat we ontsnapt waren uit Alcatraz, zijn we de stad zelf gaan verkennen. Pier 39 is de plek van de zeeleeuwen aan Fishermans Wharf. Het is een keer voorgekomen dat er op pier 39 wel 1700 zeeleeuwen lagen. Gemiddeld liggen er 300. Je kan je wel indenken dat het er dan een kabaal is en dat het er mega stinkt.

San Francisco is een bijzondere stad die gebouwd is op steile heuvels. Het hoogste punt is Lombard street. Je ziet veel Victoriaanse huisjes van hout met mooie versieringen en kleuren. Het onderhoud in de vorm van schilderen kost een fortuin. De overheid zag dan ook liever appartementencomplexen verschijnen in de jaren zeventig. De Golden Gate Bridge was een mooie stop met de bus. Met de sightseeing bus hebben we de stad goed kunnen zien en de dag nuttig gebruikt om een goede indruk van de stad te krijgen. We hebben helaas maar 1 volle dag hier gehad.

Zaterdag 29 april is een reisdag en hebben we ons verplaatst van San Francisco naar South Lake Tahoe. Een mooie eerste roadtrip. We hebben namelijk heerlijk zonnig weer en prachtige uitzichten onderweg gehad. Waar het in San Francisco 22 graden was, onderweg naar South Lake Tahoe was het 26 graden, smorgens in South Lake Tahoe toen we opstonden was het -1 en ligt er sneeuw en zijn de pistes open. We zouden nu zelf ook wel de berg af willen, helaas hebben we onze spullen niet mee om te boarden.

Zondag 30 april hebben we met de auto rond Lake Tahoe gereden. Lake Tahoe is een groot zoetwatermeer in de Amerikaanse Sierra Nevada, op een hoogte van 1898 meter, op de grens tussen Californië en Nevada. Met 501 meter diepte is Lake Tahoe het op een na diepste meer van de Verenigde Staten. Het meer is in de ijstijd gevormd door schuivende gletsjers. Onderweg genoten we van prachtige uitzichten van het meer en de omgeving met besneeuwde bergen. Er is hier zoveel sneeuw gevallen dat niet alle paden begaanbaar zijn. Tussendoor hebben we gepicknickt bij een strandje aan het Lake Tahoe. Cave Rock en Emerald Bay vonden wij de mooiste plekken van de route rondom het meer.

Johan heeft als plan om tijdens deze vakantie zijn bierapp bij te werken met leuke buitenlandse exemplaren. Mijn doel is vooral genieten dat ik eindelijk in Amerika ben en op weg ben richting mijn familie en jullie zo nu en dan op de hoogte kan houden van onze roadtrip.