Op maandag 1 mei verlieten we Lake Tahoe via de Carson Pass (2.637 meter hoog) opweg naar Yosemite. De Carson Pass bestond uit dikke sneeuwmuren waar wij tussendoor reden, zo gaaf maar wel kans op Lawines! Onderweg kwamen we langs het Caples Lake, het meer was nog dichtgevroren en bedekt met sneeuw, fantastich om deze winterse taferelen te zien. Langzaam reden we richting een steeds groener wordende omgevingen. We lieten de temperatuur van 2 graden s’nachts achter en ruilde deze in voor een tempratuur van 31 graden in Yosemite Valley. ‘S avonds hebben we een Wasbeer bij de wasmachines gespot en hebben we hem met een beetje moeite op de camera kunnen vastleggen.

Dinsdag 2 mei zijn we door Yosemite National Park gereden. Yosemite National Park is een door gletsjers ontstaan dal met granieten rotswanden en heeft een oppervlakte van meer dan 3.000 km². Wij hebben helaas alleen wat hoogtepunten zoals de prachtige natuur, watervallen, de Half Dome en El Capitan kunnen zien. El Capitan werd zelfs beklommen door mensen, die er voor ons uitzagen als mieren. Door de harde dooi was er op sommige plaatsen sprake van flood. Tunnelview was voor ons wel een heel mooi punt van Yosemite, vanaf dit uitkijkpunt heb je een uitzicht over de vallei, komen de rotsen van onder andere El Capitan, Half Dome en op rechts de Bridalveilwaterval bij elkaar.

We vervolgde onze reis naar Kings Canyon National Park welke grenst aan Sequoia National Park, het park dankt zijn naam aan de Sequoia's (mammoetbomen) die er groeien. In Kings Canyon hebben we onze eerste Sequoia’s gezien langs de General Grant Tree Trail. Die bomen zijn echt groot en onmogelijk om goed te vangen in 1 foto. Ons hotel lag midden in het Sequoia National Park, dat was wel een bijzondere en rustige plek om te slapen.

Woensdag 3 mei hadden we helaas nog maar weinig tijd voor Sequoia en konden we alleen een wandeling maken naar de General Sherman Tree, de grootste Mammoetboom van de wereld, voordat we verder moesten rijden naar Death Valley. Als afscheid hebben we nog even een sequoia geknuffeld. De rit van Sequoia naar Death Valley was voor ons de langste rit met 8 uur reistijd. Dit hadden we achteraf gezien toch iets anders moeten plannen. Toen we vlakbij Death Valley waren reden we door Redrock Canyon, wat een prachtige en onverwachte kleuren heeft deze omgeving.

Death Valley National Park is een woestijngebied met zoutvlakten, rotsformaties, canyons, zandduinen en bergen. Death Valley National Park is de heetste plek op het westelijk halfrond en de droogste plek van Noord-Amerika. Waar het in Sequoia snachts nog onder nul was stonden we nu in de heette woestijn van Death Valley met 42 graden. Bij het Father Crowley Vistapoint lazen we op het bord dat er in dit gebied wordt geoefend door de American Air Force en je niet gek op moet kijken als er 1 over de woenstijn vliegt. Ineens doken er 2 straaljagers de canyon in, best indrukwekkend om te zien. Het is best pittig om een wandeling te maken in de heette woestijn, je wordt gewaarschuwd dat je goed moet drinken en je niet te laten overvallen door de hitte. We gingen een wandeling maken in Mosaic Canyon, dit ligt vlakbij Stovepipe Wells Village. Het mooie aan deze wandeling is dat het pad van de Canyon soms behoorlijk smal wordt en dat je moet klimmen over prachtige rotsen, die helemaal glad zijn geworden door wind en zand in de jaren. De naam Moasic Canyon wordt tijdens de wandeling in de canyon snel duidelijk. De wanden van de rotsen zijn namelijk gevuld met allerlei stenen in verschillende kleuren wat lijkt op een mosaic. Je kijkt je ogen uit in Death Valley doordat ieder punt weer zo anders is. Wat ons betreft is Death Valley een bizare en prachtige woestijn.

Donderdag 4 mei hadden we nog een aantal punten die we graag wilden bezoeken in Death Valley voordat we naar Las Vegas zouden doorrijden. We bezochten Devil's Golf Course dit is een vlakte in Death Valley bedekt met een dikke laag haliet ookwel steenzout genoemd. Death Valley bevindt zich op het laagste punt van de Verenigde Staten, waarvan Badwater Basin (een opgedroogd zoutmeer) 86 meter onder de zeespiegel ligt. Om 11 uur hielden we 2 minuten stilte omdat het in Nederland dan 8 uur s’avonds was en herdachten we de doden die zijn gevallen bij militaire conflicten. Daarna reden we door naar Artist Drive, dit vond ik het gaafste stuk rijden van Death Valley. Je rijdt een 14 kilometer lange weg langs prachtige rotsformaties, waar mineralen zorgen voor een kleurenpalet op de rotsen. Ik vond zo’n kleurrijk landschap toch wel bijzonder in de dorre woenstijn. Het volgende punt op de route was Zabriskie Point een bekend uitkijkpunt en één van de heetste plekken op aarde en wordt gekenmerkt door een pastelkleurige golvende duinlandschap, waar zo goed als niets leeft. Als laatste gingen we in Death Valley naar Dante’s View, dit ligt 1669 meter boven de zeespiegel terwijl het vlakbijgelegen Badwater 86 meter onder de zeespiegel ligt. Vanaf dit meest hooggelegen punt heb je een goed uitzicht op Badwater Basin en de omgeving. Aan het einde van de middag kwamen we aan in Las Vegas.

Vrijdag 5 mei hebben we voor het eerst kunnen uitslapen, dat was wel even fijn. S’middags gingen we Las Vegas verkennen en hebben we de strip gelopen. In onze ogen is Las Vegas een absurde kermisstad, met overal lichtjes, grote neon borden, helicopters die in polonaise achter elkaar aangingen. Las Vegas is bij het publiek vooral bekend vanwege zijn extravagante hotels en casino's. We hebben onze ogen uitgekeken, net wanneer we dachten het kan niet gekker, was het volgende hotel nog net even meer over de top. Hotels met haaien, gondels zoals in venetie, hotel in de vorm van een piramide, New York nagebouwd, Rome en fontijnen, Parijs met de ijfeltoren en heel veel gokmachines. Ik moest eigenlijk alleen maar keihard lachen omdat het zo overdreven is.

Zaterdag 6 mei vertrokken we vanuit Las Vegas naar Sedona. Onderweg hebben we een korte stop gemaakt bij de Hooverdam, deze stuwdam is vooral bekend omdat het in 1930 is gebouwd. Voordat de dam werd aangelegd had het Colorado River-bassin regelmatig te kampen met overstromingen ten gevolge van smeltende sneeuw uit de Rocky Mountains. Via Route 66 reden we naar Sedona. Route 66 is een begrip en met een kleine omweg konden wij van Kingman naar Seligman de historic Route 66 rijden. Je rijdt langs half verlaten dorpjes, komt onderweg karakteristieke diners, saloons en motels tegen. Het grappige was dat er tijdens het rijden heel veel oude auto’s en sportwagen ons tegemoet kwamen, dat maakte het uniek. Verder is de Route 66 niet echt bijzonder. Onderweg heb ik keihard gelachen doordat Johan helemaal blij werd toen hij een tumbleweed over de weg zag rollen. Hij vond het leuk om de tumbleweed te zien, het deed johan denken aan westernfilms en een Arcade racespelletje van vroeger. We gingen van de dorre zandbak van Las Vegas naar een prachtige omgeving met bossen en rode rotsformaties van Sedona.

Zondag 7 mei hebben we een wandeling gemaakt langs Bellrock, the chapel of the holly cross en hadden we een prachtig uitzicht op Cathedral rock. ‘S avonds hebben we bij zonsondergang paard gereden door het prachtige natuurlandschap van Sedona. We gingen hoog op de rotsen met de paarden. De ruige ondergrond en een geweldig uitzicht met mooie kleuren door de zonsondergang maakte dit wel tot een bijzondere activiteit. Ik vond dit fantastisch als paarden liefhebber en was blij dat Johan met mij mee wilde. Hopelijk hebben we in Texas nog tijd om een tocht te paard te maken.

Sedona was aanvankelijk niet meer dan een boerendorp. Vanaf de jaren 50 en '60 van de vorige eeuw vestigden zich er steeds meer kunstenaars. In de jaren 80 werd Sedona een belangrijk centrum voor new-age-aanhangers en mensen die in spiritualiteit geïnteresseerd zijn. Dit is goed te zien in het straatbeeld van Sedona met allerlei praktijkjes en winkels met spirituele dingetjes.

Maandag 8 mei hadden we een Jeep tour over de oude route van Sedona naar Flagstaff. We werden gewaarschuwd dat het een zeer hobbelige tocht over overharde wegen was maar wel met een prachtig uitzicht. Tijdens het rijden werd je goed gelanceerd uit je stoel. Tijdens de route vertelde de gids over de geschiedens van de omgeving en hoe Sedona is ontstaan. Ze maakte af en toe een stop om wat te vertellen over de rotsformatie die je zag en je kon even een foto maken. We hebben onder andere Lucy Rock, Snoopy Rock, Submarine Rock, Bat Rock, Thunder Rock en Arc van Noach Rock gezien. Met een beetje fantasie kon je daadwerkelijk de vormen zien in de rotsformatie. Ik vond het leuk hoe de gids vertelde dat Indianen zich vroeger goed konden voorzien met alles uit de natuur. Onderweg zagen we een aantal grote Agave in bloei en andere bomen en struiken die we in Nederland niet kennen. Het bijzondere aan de Agave is dat hij zo’n 35 jaar oud wordt en dan een grote steel uit de plant laat groeien met bloemen en zodra deze zijn zaden loslaat en uitgebloeidt is dan gaat de Agave dood. De gids bleek daarnaast zookeeper te zijn en kon ons vertellen over de wildlife van deze omgeving en had vooral interesse in slangen met name ratelslangen.

Gezellig dat je ons blog weer hebt gelezen en binnenkort volgen weer nieuwe amerikaanse avonturen!